توی سینما ۷ بعدی شهربازی قهرمانان فیلم راکی رو ببینی و از ناحیه بینی مشت بخوری، اونم دوبار!

فیلم ۲ بعدی جالبه، ۳ بعدی حیرت‌انگیزه، ۴ بعدی یه چیزی خارج از این دنیاست؛ اون‌وقت بعضی جاها سینما ۸-۷ بعدی می‌بینی! ما هنوز به 3D عادت نکردیم، یه‌دفعه این‌همه ابعاد از کجا پیدا شد؟!

شاید این سوال خیلی وقت باشه که ذهن من و شما رو به خودش مشغول کرده. برای رسیدن به جواب‌هاش، باید فرق فیلم ۲ بعدی و ۳ بعدی و ۴ بعدی و… رو بدونیم؛ بنابراین دفعه بعدی که به سینما رفتین، بعد از پایان فیلم به‌جای خارج شدن از سالن، یواشکی راه پشت صحنه رو پیش بگیرین و با مسئول پخش فیلم یه‌کم صحبت کنین. من که تا حالا مسئول پخش فیلم از نزدیک ندیدم، هرچند به‌طور کلی با این شغل آشنایی دارم که اون هم خودش از صدقه‌سری دیدن بعضی از فیلم‌هاست که پشت صحنه سینما رو نمایش می‌ده.

اسم اصلی این شغل آپاراتچی هست، اصطلاحات سینمایی تخصصی زیادی وجود داره که اون‌ها رو هم براتون توضیح خواهم داد، اما فعلا مهم‌تر، ابعاد سینماست!

از سینما ۲ بعدی تا ۷ بعدی

خب بریم سر اصل مطلب، فیلم ۲ بعدی همون فیلم معمولی و عادی خودمونه که توی همه سینما ها اکران می‌شه، تصاویر این فیلم به‌صورت ۲ بعدی ارائه می‌شن و عمق ندارن. شاید بپرسین پس چطور مثلا یه سکانس می‌بینی که قهرمان فیلم جلوی تصویره و دشمنش اون‌طرف‌تر ایستاده و بیننده متوجه دور بودن دشمن قهرمان می‌شه. به این مثال دقت کنید:

فرض کنین دارین یک جاده رو نقاشی می‌کنین. درخت‌های کنار جاده رو چطوری می‌کشین؟ اونی که نزدیکه بزرگ و اونی که دوره کوچیک‌ ترسیم می‌کنین. وقتی نقاشی‌تون تموم شد و بهش نگاه کردین، مغزتون تصویر رو طوری پردازش می‌کنه که انگار نقاشی عمق داره، بنابراین شما با این‌که به یه تیکه کاغذ ۲ بعدی نگاه می‌کنین، اما می‌دونین که جاده داره دور می‌شه.

این پردازش ذهنی به‌خاطر به‌کار بردن قوانین بینایی ما آدم‌ درون تصاویره، یعنی همین که اجسام دورتر رو کوچیک‌تر می‌کشیم یا مثلا بخشی از تصویر رو تار می‌کنیم که تمرکز روی یه نقطه‌ی خاص باشه. با استفاده از این قوانین ما مغز خودمون رو گول می‌زنیم تا به تصویر کمی عمق بدیم، اما واقعیت تصویر همچنان ۲ بعدی‌ئه؛ به عبارت دیگه، اطلاعات فقط روی طول و عرض ثبت شدن. فیلم ۲ بعدی دقیقا همینه که با کمک تکنیک‌های تصویرسازی کمی بهش عمق می‌دن.

فیلم ۳ بعدی هم فرم کلی عمق دادنش شبیه همینه، یعنی با تکنیک و گول زدن ذهن سروکار داره، اما کمی پیچیده‌تره و چند مرحله اضافه‌تر داره. توی فیلم‌های ۳ بعدی صحنه رو با دو دوربین فیلم‌برداری می‌کنن که این تصاویر بعدا توسط کامپیوتر پردازش می‌شه و به حالتی درمیاد که برای دیدنش به‌صورت عمقی، فقط به یک عینک با دو فیلتر متفاوت احتیاج دارین. هر فیلتر تصویر رو با توجه به رنگ خودش پالایش می‌کنه و به کمک زاویه بین دو چشم طوری مغز انسان رو گول می‌زنه که تصویر رو ۳ بعدی نشون بده.